Bu kez…

Dik durmayı dene! Hayat bu! Ne getireceğini hesaplayamayız. Yarın farklı olacaktır. Yarın size inat yine güneş doğacaktır. (Şablonlar bazen gereklidir.) Güneşin doğacağı kesin de sizin ne yaşayacağınız kesin değil.

Tabi ki yarınlara dair planlarımız var. Çoğu da tutmayacak. Tutmayacak çünkü hesap dışı, öngörülemeyen birçok etken var: Rüzgar, kar, yağmur, yediğiniz, içtikleriniz, siyanür, ayağınızın sürçmesi hep öngörülemez etkenler…  Bunlara yapacak bir şeyimiz tabi ki yok. Ama yine de hayata dair planlar yapıyoruz. Dört işlemli hesaplarımız var…

En kestirmesinden süper loto oynamalar, yılbaşı çekilişine bir çeyrek, bir yarım bir tam biletler… Büyük ikramiye düşleri… Hepsi planlarımız içerisinde. Somut olmayan toplumsal miras gibi gerekli planlar. Tutar mı? Ona “yarın” karar verir…

Yine de yarına dair bir şeylerimiz var. Ya içinde duracağız hayatın ya da kenarından izleyeceğiz. Erk karşısında sessiz, ürkek ve küçük hesaplarla durursak her gün titreyen bacaklarımızla azar azar ölürüz. Bizi korkutan ne ki? Güç mü? Paranın ezici gücü mü? Bunlar gerçekleri görmemize engel değil. Görmek ve tanık olmak hiçbir işe yaramıyor… İşte tam da bu noktada ne yaptığımız önemli. Nerede duracağız ve ne için duracağız? Güce mi tapınacağız doğrunun esiri mi olacağız?

Boğazdan geçen Lüferin yanında mı kavganın içinde olacağız yoksa çok katlı yat otoparkında bir yatımız mı olacak. Geleceğe bırakılacak planlarımız içerisinde lüfer olacak mı siz onu söyleyin…  Yoksa içinde balık olmayan bir denizin üstünde milyon dolarlık bir yatta altınlarla baş başa mı olacaksınız…

Kazdağları yarın da var olmaya devam edecek mi? Yoksa 1000 metrelik Ağı dağını 400 metreye indirip de Bayramiç manzaralı bir kent mi yaratacağız? Biz o dağın neresinde olacağız? Siyanürlü sularında mı? Utanmadan siyanürün faydaları üzerine broşürler hazırlayan dangalaklar gibi esaretin bedelini mi yaşayacağız…

Hayata hükmettiğini sananlar, yarınlarımızı planlayanlar bunları tabi ki yapacaklar… Onlar hayatı bunun üzerine kuruyor. Geçin onları… Sen ne yapacaksın onu söyle! Sana vaat edilen sahtekar düşlere yenik düşüp açık artırmada kendini pazarlayacak mısın? Kaça? 

Hayatın götürdükleri belli… Geçmiş olduğu gibi arkamızda duruyor… Ne bir adım ileri ne bir adım geri… Değiştirmeye gücümüzün yetmediği devasa bir geçmiş… Hepsi gerçek, hepsi kişisel, hepsi coşkulu yalanlar ve bir o kadar da kalabalık! Toplumu ben biçimlendirmedim. Biçimlendirilmiş toplumun içinde yaşamaya mecbur kılındım. Ve hepiniz gibi yaşamaya çalıştım. İtirazlarım yok mu? Var…

İtirazımızı her fırsatta ortaya koyduk! Karşılığını da aldık! İşkencelerin tarihini, hapishane türkülerini , en güzel aşk sözlerini, yetişen fidanları, insanlığın onurunu yazanlara bir göz at derim… Dik duran onurlu insanlara tanıklık edeceksiniz…

Çember daralıyor bir kez daha… Korkunun efendileri düşlerimizi yıkmaya çalışıyor bir kez daha… Bunlardan korkmam! Uygarlık tarihi bunların örnekleriyle dolu! Her şeye inat tarihi isimsizler yazar…  

Truva savaşı Hektor’la Aşil arasında geçmedi! Hektor’un arkasında koca bir coğrafyanın esmer çocukları vardı. Çanakkale savaşları iki komutan arasında teke tek yaşanmadı. Hepsinin anaları vardı… Spartaküs tek başına sadece bir gladyatör… Arkasında uygarlık tarihinin en cesur 90 bin kişisi vardı. Ho Chi Minh, Che, Castro yalnız değillerdi… Mao uzun yürüyüşü kordonboyunda yapmadı! Tarih ismini yaz(a)madığı kitlelerindir.  

Benim korkum “senden” yana…

geMici

BATI-feneri ÇAKMAYA DEVAM EDİYOR…

   

Şiddetli sevgi…

Kadın almış odunu eline adama arkadan yaklaşıp ardı ardına indiriyor… Bu her ne kadar tüm kadınların ortak düşü olsa da televizyonlardan izleyen benim gibi duyarlı birkaç “erkek” yurtlaşın tüylerini diken diken edip zavallı mağdur için içleri sızladı. Aslında tam da “kadına şiddet” durumuna kahrolurken ekrandaki kadın şiddeti bir kez daha gerçekleri suratımıza haykırdı. Siz niceliğe bakmayın, niteliğe bakın…

 Tüm bunlar hafızamızda yer ederken “şevkatli” bir dernek kadınları örgütlemeye gitti… “CAN GÜVENLİĞİ TEHDİT ALTINDA OLAN KADINLAR İÇİN; DEVLET KORUMUYORSA , CANINIZI KURTARMAK İÇİN KENDİ BAŞaINIZIN ÇARESİNE BAKIN KILAVUZU” yayınladı… Gerekçesi de “aile bireylerini koruma yasası”nın hala taslak halinde olması. Dikkat ederseniz yasa; “aile bireyleri”ni korumaktan bahsediyor. Sadece “kadını” korumaktan bahsetmiyor. Eh bizler de birer aile bireyi sayılırız… Şevkatli dernek “pozitif” ayrımcılık adına sadece bayanlara yönelik “komando eğitimi” vermesi bizim de acilen yeni yöntemler bulmamızı gerektirir… Hatta şart oldu. Bizim projenin adı da hayatta kalma projesi olsun!

Dostlar hayatta mı kalmak istiyorsunuz? O zaman dikkatlice okuyun. Yoksa yaşamlarınız gerçekten tehlikede… Durumun olduğu koşullarda sürmesini istiyorsanız ki, istediğinize eminim… İstemeseniz “anlaşma” masasında zaten “evet” demezdiniz… Hatta üstüne bir de imza attınız. Yani bir kere "evet" demiş oldunuz... Kıvırmaca yok! Bundan sonra da hep ve sürekli “evet…”

Bir; “evet” kelimesi şiarınız olsun… “Hayır”ı sözlüklerinizden silin… En önemli tüyo bu! Mümkünse ana dilinizi değiştirin derim. Yeni öğrendiğiniz dilde de bu sözcüğü itinayla öğrenmemek şiddetle önerilir. Maazallah ağzınızdan yanlışlıkla çıkar bütün çabalarınız boşa gider. Bugüne kadar “hayır” deyip de gerçekleşmeyen bir şey gördünüz mü? Burada yalan söylemeyin sonuçta biz bizeyiz… Size sorulan soruların yanıtı her zaman “evet …………..” olmalıdır. Noktalı yere istediğiniz eki getirebilirsiniz. “Evet, canım,” “evet karıcığım” “evet aşkım” gibi. Daha da yaratıcı olursanız daha da iyi olur… Tadından yenmez.

İki; asla tartışmayın! Tartışsanız da susma hakkınızı kullanın. Galip gelemeyeceğiniz bir tartışmanın tarafı olmanın bir alemi yok. Biraz akıllı olun. Bu güne kadar hangi tartışmadan galip geldiniz de tartışmayı sürdürmeye çalışıyorsunuz. Sıfır galibiyetle yaşamaya alışmış bizler için susmak en iyisidir. Ne kadar susarsanız tartışma o kadar uzayacaktır ama siz yine de sesinizi çıkarmamaya itina gösterin… Bu hem ruhsal hem de fiziksel sağlığınız için gereklidir.

Üç; saçlara dikkat… Sanki gereksiz bir ayrıntı gibi gelebilir size. Gelmesin! Kadının saçı her durumda çok önemlidir. Eşiniz öyle ya da böyle haftada bir kuaförüne uğrayacaktır. Kesin! O gün geldiğinde ve de kuaförden sonra ilk gördüğünüzde ilk cümleniz; “saçların pek bir şahane olmuş” benzeri bir cümle olmalıdır. Bu cümleyi korkmadan sarf edin… Kelimeler ağzınızdan taksimetreyle mi çıkıyor. Çıksın işte. Size pek zararı olmaz ama yararı pek çoktur. “A, öyle mi? Bir fön çektirdim…” benzeri vurdumduymaz bir cümle söyleyecektir. Onun bu hafifletici cümlesi sizi övmeye davet eden cümledir. Artık yaylım ateşi serbest… Aklınıza gelen tüm güzel sözcükleri sıralayın. “Bunca yıldan sonra bende sözcük kalmamış” cümlesini duymamış olayım… Yakışmıyor size! Yaratıcılığınızı kullanın. Unutmayın hayatınız buna bağlı… Biraz ders çalışın! İnternetten “sevgi çağlayanı” cümleler bulun. Hep “XXX” sitelerinde dolaşacağınıza internetin faydalarından yararlanın.

Dört; hanım köylü olun… Bugüne kadar kendi köyünüzden oldunuz da ne oldu. Eminim hiçbir işe yaramamıştır. Hatta bayramlarda ilk gideceğiniz ziyaret kaynananıza olsun. Eziyeti olsa da sefası bayram sonuna kadar devam edecektir. Değer… Kesinlikle üç beş gün huzur dolu olursunuz. Kendinizi de sevin az buçuk… Mümkünse annenizi telefonla arayıp aradan çıkartın. Telefon açarken yalnız kalmaya dikkat edin. Mümkünse tuvalete gidiyorum deyip telefonu da yayınıza alın. Çıktığınızda “telefonla kiminle konuşuyordun?” diye bir çıkışla karşılaşırsanız, karşılaşacaksınız.... Kesin inkar edin! Kendi kendinize konuştuğunuzu zannetsin… Hayatınız buna bağlı. 

Beş; “arkadaşlar ile…” eylemleri çoktan bitmiş olmalı… Hala sürdürüyorsanız hemen mera değiştirin. Sizin göreviniz eve zamanında gelip zamanında çıkmaktır. Öyle arkadaşlarla markadaşlarla beraberdik zırvaları sizin için çoktan güzel bir anı olmalıydı. Sonuçta eşinizin arkadaşları ikiniz için de var!   

Bu temel beş şeye dikkat ederseniz hala hayattasınızdır…

Tabii tüm bunlardan sonra yaşadığınızı varsayıyorsanız...  

-geMici-

gemici@yandex.com

BATI-feneri ÇAKMAYA DEVAM EDİYOR…

Hayat…

Ben hayatı beğeniyorum, güzel giyiniyor… Şık sıcak renkler… Tonlamalı… Her bahar farklı, her yaz ve kış gibi… Hatta bir ay kadar! Bazen yeni, bazen yarım, bazen dolu dolu, ve de eskimiş. Haftalığını alamamış zavallı bir yedi yaş haftası. Sanki günlerini bir çocuk oyununda yitirmiş bunama belirtisi. Saatlerin kaybolduğu ıssız bir sokak! Yağmuru bol dakikalar… Çeyrek ıslanmalar, dakika bazlı gök gürültüsü… Saniyeler kadar şimşek! Hepsi zamanın kendisi kadar…

Ben hayatı seviyorum, iç gıcıklayıcı… Bir ince ayak bileği zarifliğinde arkasını dönebilir.  Endamlı ve de çok alımlı. Hani öyle bir an gelir de umursamazsın kendindeki yoksunluğu ya, işte öyle bir nefasettir.  Bir Sonbahar azizliğinde. Aslında bilgelik yoktur yazılanlarda. Biraz geç kalmışlığın, biraz da yakalayabilirim umudu. Yalan ve gerçek karışmaz hayatına. Sen, ben, kaybolan birkaç bellek kırıntısı, bir akşam içmelerinin kalabalıkları… Ne çok azız aslında.

Ben hayatı seviyorum, Sürprizlerle dolu… Bir kızın ya da oğlun olur… Tamam dersin… Artık görevim bitti! Gidebilirim… Gitsem de sorun yok!  Sonra “o” nefes alıp verdikçe, zaman senin lehine çalıştıkça fark edersin ki kazın pabuç giydiği ayak tam tersini çakar kafana. Yüreksiz bir hayatın tam ortasındasındır. Cesaret çoktan büyük yolculuğuna çıkmıştır.

Ben hayatı seviyorum, bildiğimiz bir müziğin dikliğinde. Yumuşatıcı! Dik mi dik! Alkışı olan ama oynanan oyunun gururunda. Düğünün son toplu oyunu kıvamında. Cıvık değil! Kangırlı gibi… Köyiçindeki son oyun gibi… Yukarıdan yağan şekerlemeler gibi… Biraz da fındık, fıstık tadında… Maramaların ardından çıkan avuç avuç… Anasonlu… Özlemli… Kırık çocuk gülüşleri arasında… Coşkun ama mağrur… Uyum! İtirazsız bir gelenek! Birlikte! Hep birlikte…

Ben hayatı çok ama çok seviyorum… Ada üstündeki yıldızlarla paylaştığım sırları seviyorum. Sadece kendimin bildiklerini değil… Sokak aralarında yürürken ki sırlarımı da… Ortak sırlarımızı da… Sonra paylaştıklarımızı ve de kendimize sakladıklarımızı. Utançlarımızı, gururlarımızı, bölüştüklerimizi, geleceğe dair düşlerimizi, düşüşlerimizi, uzun suskun yürüyüşlerimizi, balıklarımızı, geriye bırakmaktan korktuklarımızı, yanlışa dair hesap dışı dört işlemlerimizi, kendi kendimize konuşmalarımızı, hesaplaşmalarımızı, yazı-turalarımızı…

İlk gençliğimizdeki kaçamak sevgili evlerinin önünden geçişimizi, sonra delikanlılık günlerinin saç taramasını, ilk buluşmaları, teğet geçen öpücükleri, patatesle etin gereksiz sevişmesini, ilkleri ve sonları, Türk filmlerini, montajı yapılması gerekenleri, sorduklarımızı, cevap alamadıklarımızı, alıp da anlamadıklarımızı, üstüne yazı yazılan tüm duvarları…

Ben hayatı seviyorum, tekrarını deneyemem… Sanki aynı suda yüzememek gibi saçma sapan bir şey…

Çünkü, seviyorum… Hayat benim… Hayat işte… Nasıl seversen, nasıl yaşarsan…

Hangimiz?

Korkulardan bahsetme! İleri gitmek gerekir. Korkular geri gelmez. Bunların hepsi maskaralık! Biz birçokları için UMUT olmadık.

-geMici-

gemici@yandex.com

BATI-feneri ÇAKMAYA DEVAM EDİYOR…

Sonbahar romantizmi…

Son yazıda “Sonbahar felsefesi” yapmaya kalkıştık, bu yazıda da bir sonbahar romantizmiyle devam edelim.

Sonbahara bir bakın… Çanakkale’nin sonbaharına ama… Kordonda yürürken çevrenize iyi bakın… Çınar ağaçlarının nasıl sararıp yaprak döktüğünü fark edin. Bir de çiçekliklere göz atın… Sanki Çanakkale’ye sonbahar değil de ilkbahar gelmiş. Her taraf menekşelerle dolu… Kent, sanki bir başka Sonbaharı yaşıyor… Öylesine güzel ve bir o kadar da dingin…

Güneş eskisi gibi ısıtmıyor ama yine pırıl. Pastırma yazını yaşıyoruz… Öylesine geçtim kordonu… Yürüdüm… Sonra yeni yapılan İnönü Köprüsünden geçip çayın ağzına doğru devam ettim. Çayda martılar, karabataklar, balıkçı sandallarının pancar motorları ritminde (pata da pata da) DSİ’nin yanından çay ile denizin buluştuğu noktaya… Orası bir başka güzel olmuş. Yeni bir kordon gibi… Denize paralel plaja kadar uzatılan harika bir yürüyüş, gezinti alanı kazanmışız. Bir tur atın, çok mutlu olacaksınız… Kendinizi dinleyin! Nasıl bir kentte yaşadığınızı fark edin…

Bruge (Belçika’da bir kent) romantizmin kenti diye anılırmış… Kanallar kenti aynı zamanda. Yo gitmedim! Gitmeyi de düşünmüyorum! Bence Brugeliler buraya gelip Çanakkale’yi görmeli… Barışın kenti, şimdilerde de romantizmin kenti olmak üzere. Siz asıl Yeni Kordon’un da tamamlandığında görün derim. Çanakkale yeni bir yaşam alanı kazanıyor… 

Bu küçücük kentte neden otomobil kullanılır anlamam… Herhalde hayatı teğet geçmek içindir. Kent zaten bir ucundan bir ucuna yarım saatlik yol. Bırakın otomobilleri yürüyün derim. Yorulursanız atlayın otobüslerden birine istediğiniz yere gidin. Ne anlamı var otomobilleri kendimize yük etmenin. Avuç içi kadar kentte bir de park ara… Zaman kaybet, hayatını körelt… Sonbaharı es geç… Olmadı hayat! Burası Çanakkale!

Sakın otobüs ararken Ç8’i aramayın! Yok! Kaldırıverdik… Gerekçe ise “zarar…”

Ç8 güle güle… Hattını rafa kaldırmışlar… Ellerine sağlık. İyi yapmışlar. Zarar ediyormuş… O hattı başlangıçta koyarken araştırma yapmadınız mı? “Hadi bir hat da buraya koyalım, bakalım ne olacak?” mı dediniz. Baya teknik bir çalışma yapılmış anlaşılan! Gerekçe daha da komik! “Zarar…” Kent içi toplu ulaşımı eğer belediye, Çanakkale Belediyesi planlıyorsa, Ç8’i böyle bir gerekçeyle kaldırmamalı…

Sosyal Demokrasinin felsefesi insan temellidir! İnsan odaklıdır! Belediye Başkanı Ülgür Gökhan her fırsatta bunun altını çiziyor. Bunun için okul okul dolaşıyor. Bunun için her sabah kent içini adımlıyor. İnsanlarla ayak üstü sohbet ediyor. Devam eden yatırımları yerinde görüyor. Kar kış, sıcak demeden… Belediye başkanı büyük efor harcayacak ama birileri de hayata “kar-zarar” penceresinden bakacak. Çok güzel…

O hattı yarım kişi de kullansa devam etmek zorundadır çünkü “kamu hizmeti” kar zarar ile ölçülmez. Kar zarar ile hareket edilmez! İşe kar ve zarar diye bakmaya başlarsak yapılacak tek hareket kalır otobüs işletmesini GESTAŞ’a devretmek! Karın nasıl bir şey olduğunu  işte o zaman anlarsınız! Boğaz hattını geçmeyi bir deneyin… Size kar derim. Kar etmek aynen böyle olur ama onun adı GESTAŞ… Ne yazık ki adı: “Belediye Denetimli Özel Halk Otobüsleri”

Sen bilmem kaç hat işlet ama bir hatta “zarar ediyorum” gerekçesiyle hattı kaldır! En güzel ve kestirme çözüm! Bence ulaştırma işine kim bakıyorsa park ve bahçeler müdürlüğü bünyesinde Çanakkale Romantizmini yaşamasını öneririm Temiz hava ona dinamizm kazandıracaktır. Bak göksele! Her tarafı çiçeklerle donattı. Kenti renklendirdi...

Siz tüm bunları es geçin… Bu yazıyı okuduktan sonra vurun kendinizi kentin temiz sokaklarına. Enginlere, düşlerinize doğru yürüyün. Kendinize sakin adımlarla zaman yaratın… Kenti ve sonbaharı güzel yaşayın…

-geMici-

gemici@yandex.com

BATI-feneri ÇAKMAYA DEVAM EDİYOR…

Felsefi sonbahar…

Sonbaharın sararmış boşluğunda dolaşırken Cevat; “Sen lüzumsuz ama gereksiz olmayan bir adamsın” dedi… Ona göre “lüzumsuz”dum ama aynı zamanda da “gerekli”ydim. Anlamadım. Anlamadım çünkü lüzum ve gereklilik benim sözlüğümde aynı anlama geliyordu.

Kentin sokaklarında aynı cümleyle dolaştım. Hava soğuk. Güneş hep olması gereken yerde... Peki, ne dedi Cevat? “Lüzumsuz” ve “gerekli…” Kırılır gibiydim… Diğer yandan hoşuma da gitti. Standartların ötesine taşımıştı bir anda. Hak etmediğim felsefi bir cümle sarf etmişti. Altından kalkması gereken yine “bendim.”

“Ben” öyle altından kalkabilecek bir durumda değildi aslında… 

“Lüzumsuz”dum çünkü dünya ben olmadan da dönmesine rahatlıkla devam edebilirdi. (Bu cümleyle bile “benim” cümlenin altında kalmıyor hatta kendisini evrenin bir parçası olan dünyanın fiziksel yasalarla belirlenmiş bir durumuyla karşılaştırmaya çalışıyordu.)

“Lüzumsuz”dum çünkü “ben” olmadan da hayat pekâlâ sürekliliğini sağlayabiliyordu. (İnanamıyorum... :)) Çanakkale “ben” olduğum için “var değildi.” Olduğu için vardı. Belki, batan güneşin, lüferin, rakının, rokanın varlığı benim varlığıma bağlı değildi. Lüzumsuzdum… Ama yine de bu muhteşem dörtlünün gerekli beşincisiydim.  Eh bu kadar da gereklilik bu koşullarda yeterlidir…   

         

Çok uzum cümlelerin “lüzumu” yoktu aslında. Yaptığımız da sosyal bir deneyin çok da “lüzumlu” bir ögesi değildi. Lüzumsuzluk yüzer adım sonbaharı diklemesine doksan derece keserken tüm yollar “lüzum” ötesine düşüyordu.

Sevmelerim, kızgınlıklarım, öfkelerim, baş ağrılarım, kilolarım, ağaran sakallarım (dikkat ederseniz saçlarım demiyorum) ıslanmalarım, yeteneksizliklerim, tembelleşen gözlerim, gittikçe eskiyen “ben” aslında “benim” kişisel gerekliliğimdi…

Seslere bağlı, cümlenin “felsefesi” olmazdı. Artık biliyordum ki, “lüzum” ve “gereklilik” hem aynıydı hem de aynı değildi. Olaya karışan kocaman bir “ben” vardı ve sapına kadar “gerekliydi” “ben” için… Altına girdiğimiz lüzumsuz bir hayatın küçük, ince gereklilikleriydi. Seçimlerimizi yaparken düşünmediğimiz ama daha sonra onları anlamlandırırken gerekli gördüğümüz “şeydi…”  

Hakikaten çok lüzumsuzdum… Ben olmasam da bu kentte “altıncı filo” gelecekti. Sonuçta benim “gerekliliğimden” burada değiller ya da –öyle ya da böyle- yat otoparkı yapılacak. Varlığı benim durumuma bağlı değildi. Ne lüzumsuz bir durum! Benim için lüzumsuz, onlar için acilen gerekliydi…  Çok uzun zaman sonra sorulması gereken gerekli soruların yanıtlarını şimdiden lüzumsuz cevaplarla doldurmanın gereksizliği gibi… Soruya ihtiyaç duyarsam sorarım. Acaba şimdi gerekli mi? Cevabını yine sadece “ben” verebilirim…

İste misin güneş bu akşam da inat gibi yine batsın. İster misiniz yarın sabah bir kez daha doğsun…

Peki, ben ne zaman gerekliyim? Cevat ufuk ötesinden sadece benim duyabileceğim bir cümle yaz…

-geMici-

gemici@yandex.com

BATI-feneri ÇAKMAYA DEVAM EDİYOR…

Strateji (-ist)

Herkesin stratejisi kendine… En son söyleyeceğimi şimdiden zikredeyim! Son 15-20 yılın meşhur kelimesi: STRATEJİ… Eskiden böyle alengirli kelimeler yoktu. Onun yerine “birkaç çapulcu” falan denirdi. Sonra zaman ilerledikçe doğu savaşıyla birlikte her tartışma programında söylenmeye başladı. 28 yılın 2. Yarısında her konuda olduğu gibi bu alanda da uzmanlar ortaya çıktı.

Beyefendi ekrana çıkıyor… Başlıyor konuşmaya, o konuşmaya başlayınca da görüntüsünün altında bir yazı beliriyor: Hasan Osman bilmem kim, “strateji uzmanı” (Hasanlardan ve Osmanlardan özür dilerim.) Başlıyor ahkam kesmeye…  “Şöyle yapılsaydı böyle olurdu, olmadıysa da böyle olurdu” falan filan yani… Yerseniz yani!

Ne söylediklerinin aslında pek önemi yok! Konuşuyor işte amcam… Kendine biçtiği sıfat önemli… STRATEJİST… Baya alengirli. Memlekette bu kadar strateji uzmanı var ama savaş da 28. yılından 29’a devir olmak üzere… Ya biz bu uzmanları kullanamıyoruz ya da birileri bizimle ciddi ciddi dalga geçiyor… Benim oyum ikicisine!

Bugünlerde de kaynatılan son kelime “nokta operasyon…” Bu sefer sanki kesin çözümü bulmuşlar gibi gece gündüz ağızlarından -koro halinde- düşürmüyorlar. Evet bir operasyon var! Son on yılın operasyonlarına bir göz atın!

Önce “ileri demokrasi” operasyonu yapıldı… Ses ve görüntü kasetleri havada uçuştu. Neyin ne olduğunu anlayamadık! Yetmedi, 12 Eylül Anayasasını ortadan kaldırılma operasyonu yapıldı! Faşizmden kurtuluyoruz sandık… -ki, kıpırdayamaz hale geldik!

Bu arada “gazete” operasyonu harika oldu! Medya operasyonu da derseniz fena olmaz! Eskiden kimin “dezenformasyon” yaptığını bilir, tavrımızı ona göre alırdık! Şimdi hangisinin ileri, hangisinin normal, hangisinin geri dezenformasyon olduğunu kestiremez hale geldik! Kesin siz benden akıllısınızdır. Belki haberleri süzebilirsiniz ama ben artık ayırt edemiyorum. Her şeye inanıyorum! “İnanmak” ve “ikna olmak” bende vazgeçilmez bir alışkanlık oldu. Umarım sizde fark ediyordur… Zekisiniz ya… Ondan yani! Arada sırada bana da anlatın, ben de aydınlanayım.

Eğitimdeki operasyon “fatih” le başladı… Öncesi var tabi… Hepyek, dubara, düşeş derken dört çara bağladılar işi… İster misiniz arkasında bir de “Muhteşem Süleyman” operasyonu başlasın? Harika olmaz mı? Bence çok da şık olur… Düşeş...

Tam gün yasasıyla başlayan “sağlık operasyonu” doktorlar hariç herkesin hoşuna gitti! Allah’ı var ben de çok sevindim! İş “Amerikan vari” operasyona dönünce yani iğnenin tamamının yarısı girince bir “ah” sesi yükseldi! Benden yani… Tamamı girince ne olacak ben de merak ediyorum…

Bir tarım operasyonu yapıldı, bizim köyde parmakla çifçi sayar olduk. Kahvede köyce oturuyoruz. Borca çay içiyoruz. Akşama kadar bir iki çiftçi geçiyor, bütün köylü gıptayla bakıyor. Haciz memurunu çiftçi sanan bile var. Öyle çok gelip gidiyor ki, adamı köy imamı sanıyorlar. (İmam en iyi çiftçi oldu. Ondaki inek kimsede yok! Arada sırada görev de yapıyor…)

Bu arada akıllarına geldikçe yaptıkları bazı operasyonları anmadan geçemeyeceğim: Benzin zammı gece yarısı operasyonu, Rakı, sigara zammı gece yarısı operasyonu, emekliye 2 tl öğle vakti zam operasyonu, çalışana iyileştirme sabah vakti operasyonu ve müjdeli gelecek operasyonları…

Bunlar yazı yazarken aklıma gelen “operasyonlar…” Bir de sırada bekleyenler var!

Sendika operasyonu, yerel yönetimler operasyonu, örgütlenme operasyonu, başkanlık operasyonu ve bizim aklımızın almadığı diğer meçhul operasyonlar! Peki, bu operasyonları kim öneriyor? Strateji uzmanları… Onlara bazıları da danışman falan diyor…

“Bu gece bir operasyon var!”

Yaptıklarımız yapacaklarımızın teminatıdır…

Gazlı operasyonlar aklımın ucundan bile geçmiyor… Gelmiyor aklıma!

-geMici-

gemici@yandex.com

BATI-feneri ÇAKMAYA DEVAM EDİYOR…

Olmayan günlüğe notlar…

Sevgili günlük… Sana neden “sevgili günlük” dediğimi inan ben de bilmiyorum. Oysa sen bir defter parçasından başka bir şey değilsin... Hatta yoksun! Hayatımın hiçbir döneminde varlığını kabul ettiremedin! Kalem, kağıt gibi nesneler ve de yazmak gibi eylemler hayatımızda zaten hiç var olmadı! Hep yazıyormuş gibi yapıp çoktan seçmeli yaşamaya çalıştık. Seçtiklerimiz de ortada… Nasıl saklarsan sakla!

Bugün günlerden Kasım’ın bilmem kaçı. Yer Barışın Kenti Çanakkale… “Barış kültürümüz olsun” cinsinden yani… Böyle ulvi cümleye kim itiraz edebilir ki? Ne diyecektik yani? “Şiddet kültürümüz olsun” mu? Çık, beğenmedim… Şu zaman ve mekan işini hallettiysek ana mevzuya geçebiliriz…  Aslına bakarsan gündemde bir halt da yok… Hangi mevzuya geçeceksem…

Bak günlük! Durum bildiğin gibi değil… Zaten bilmediğimizi de bilmiyoruz. Bu günlük işi anı biriktirme gibi bir şey mi yoksa kişisel tarihi kayıt altına alma gibi bir şey mi? Che’nin anılarıyla geçirmiş bir gençlik için bu sorunun mühim bir noktası var. Bolivya günlüğü de olur…

Bizim Küba’ya, Bolivya’ya kadar gitmemiz biraz kök! Gitsek ne olacak? Tutacağımız günlük olsa olsa tek sayfalık bir reçete olur. Kağıda yazık. Bizim günlüğümüz tek heceden oluşan bir şeydir muhtemelen. O da ne olursa olsun cinsinden…

Bugün Cumhuriyet altını düşmüş… Umarım Altıncıları telaş almamıştır. Strese girmelerini istemem. Strese girince etleri sert oluyormuş… Bizde olmadığından olacak bu haber beni pek sarsmadı. Sonbaharın son yaprakları inatla dallarına tutunmaya çalışıyor. Lakin umutsuz bir caba… Biraz yağmurlar, biraz rüzgar hepsi yerde. Beyhude bir direniş… Mühim değil… Birkaç ay sonra taze bahar gelecek. Yapraklar yeniden doğacak. Bizler gibi değiller yani. Biz düştüğümüz zaman toprağa, yeni bir baharda börtü böcek olarak dönmüyoruz… Yapraklar öyle değil sanki…

Günlükçüğüm… (Çok mu laubali olduk acaba?) Bugün Hasan abi bilgisayarda yazdığı yazıyı büyütmeye çalıştı, beceremedi. Ben de ona “ctrl+A” yap ondan sonra yazı karakterini büyüt dedim. Bir şey daha öğrenmiş oldu. Çok sevindi. Ben de bir şey öğrettiğim için sevindim. Sanırım bugün bir işe yaradım. “Öğrendi de ne oldu yani?” diye yandan çatlak bir ses çıktıysa da bu sese pek ehemmiyet vermemeyi tercih ettim. Hasan abi de o sese aynı tavrı takındı. “Ne kadar çok şey öğrendim. Bu bilgiler benimle birlikte kaybolacak gidecek” serzenişiyle evin yolunu tuttu. O, artık biliyor…

Leyn günlük! (Bu da fazla argomsu… Yavşamış bir tavır… Çok fazla işli dışlı olduk sanki…) Dolduruşa delip “Ham meyveyi koparmışlar dalından” şarkısını dinlerken feci efkarlandım. Tarımsal olguların beni çok sarstığını fark ettim. Hayatın hep taze köy yumurtası, Çanakkale domatesi etrafında döndüğünü sanırdım ama öyle değilmiş.  Sarsısı gerçekler…

Saygıdeğer günlük! (Bürokratik bir ses tonuyla söylenince baya bir saygın oluyor… Deneyiniz…) AKP, 10. Yılını Kızılcahamam’da kampa girerek kutladı. MHP, 10. Olağan Kongresini yaptı. Birkaç gün önce CHP Cumhuriyet yürüyüşü yaptı… Benzin 9 kuruş ucuzladı. Keyfimiz yerinde…

Sana ne açlık grevinin kaçıncı günü olduğundan… Siyasileşme günlük! İnsanlar ölünce sayılır. Bizde adet böyledir. Bizde rakam çok! Tasnifler, tasfiye eder, baştan sona, sondan başa, soldan sağa sayarız olur biter… Nasılsa bu da unutulur gider…

Günlük; ya kişisel tarihtir ya da kişisel anılardır de mi günlük? Günlük yaşayanların ülkesinde ne günlüğü? Ne tarihi? Ne anısı? Ne biriktirmesi?… Her şey bir rakamsal sayı! Denklemin eşitliği "0"

-geMici-

gemici@yandex.com

BATI-feneri ÇAKMAYA DEVAM EDİYOR…